Wstawki

Wstawka numer 99

Koszalin, 25. sierpnia Roku Pańskiego 2020.

Jantarowa Calisia

Co ja tu znowu nazmyślam? Wszak wiadomo, że wszystko, co tu napiszę, to ewidentne zmy­ślenia. Bajki, bujdy i łgarstwa. Wszak opieram się na faktach, a te zawsze dają takie wyniki. I tak trudno tu uniknąć osobistego tonu. Stary i znacznie przedniemiecki gród, czyli miasto Calisia, jak pi­sali jego nazwę Rzymianie, istniał z uwagi na Bursztynowy Szlak. I to jedno z wielu świadectw, że miasta w Polsce nie potrzebują się powoływać na wysoce niestosowną lokację na prawie niemiec­kim.

Jak można ulokować coś, co istnieje od wieków. A sam Rzym jak powstał. Liczy się jego po­wstanie tak, jak być powinno, od dnia założenia miasta – a ściślej od dnia zaorania jego granic. A nie tak jak u nas, gdy Szwabisko przyszło i nadało prawa miejskie miastu, które istniało wieki, nagle to miasto zaistniało w świadomości ciemnoty lokalnej – czyli w mózgach legislatorów i wykonawców legislacji. A z tą Calisią sprawa jest dziwna i wyjątkowo smutna. Nie pośmiejesz się, drogi czytelniku, chyba, że spełnimy groźbę w nich zawartą z autorem tych słów: „Historia upadku tego zakładu ma kilka absurdalnych szczegółów, o których można by godzinami gadać i dobrą książkę napisać...”. O upadku tego zakładu opowiadał mi pewien dziennikarz z miasta Calisia, co my jako niedouczone ciemniaki piszemy jako Kalisz, bo wiadomo, co Rzymianin napisał, to święte a my nie umiemy my­śleć, choć sami sobie wymyśliliśmy tę nazwę a Rzymianin tylko ją naśladował swym nieudolnym al­fabetem bez naszej, polskiej diakrytyki. Tak, ale to my jesteśmy ciemni, bo tak chce Europa.

A jaki to upadł zakład? Zakładów w Polsce było dużo. Wiadomo, wszyscy tu się o coś zakła­dają i sławne „Kaktus mi tu na dłoni wyrośnie, jeśli...” - słychać na każdym rogu. Zatem każdy z nas w Polsce to hodowca kaktusów. A przynajmniej połowa – ta gorsza – która przegrała zakład. Nie je­stem mocny z biologii. Mnie bardziej podobają się niektóre chwasty niż rośliny tak zwane ozdobne, które często są chwastami z dalekich krajów. Chwasty mamy swoje własne, tak samo jak nie potrze­bujemy tabunów wiecznie pijanych Ukraińców, którzy najechali Polskę z odwiecznej przyjaźni mię­dzy naszymi krajami, choć było nie było, żadne państwo o nazwie Ukraina nigdy nie istniało dłużej niż kilka lat. Pijaków mamy dosyć swoich własnych. Odbiegamy jednak od tematu tego zakładu. Co to był za zakład i o co? Zakład produkował pianina i fortepiany. Był już prawie legendą. Na koniec został jeden biały fortepian i puste budynki, jak to u nas. Umiemy niszczyć swój kraj jak nikt inny. W tym pobiliśmy już nawet Ukraińców.

Kto to robił? Kto uprawiał obiecanki cacanki, aby zbałamucić prostych ludzi, którzy znali się na drewnie, mechanizmach i lakierach – z których w ostateczności powstawał sprzęt do uprawiania muzyki? Muzyka to granie, ale zauważmy, że w języku polskim nie ma odpowiednika na słowo in­strument muzyczny. Czyli właściwie dwa słowa. O tym może kiedyś coś napiszę, bo dzisiaj mam mało miejsca na tekst a temat zakładu produkującego fortepiany jakoś się tak rozpadł w gadaninie. Nie napiszę o firmie produkującej kiedyś sprzęt elektroniczny, wielkim koncernie z Polski, który skarlał do tego stopnia, że sprzedał nazwę tego zakładu od fortepianów Chińczykom. Tak, oczywi­ście, to skutki normalnej globalizacji. I na koniec dowiemy się, że uratują ten zakład Ukraińcy, któ­rych przywiezie tu jakiś handlarz niewolników i wszyscy legitymujący się w dokumentach w rubry­ce zawód wpisem „traktorzysta”. Fortepiany wyprodukowane w tym nowym – uratowanym – zakła­dzie będą miały wielkie gumowe koła i posłużą do orania tajgi za Uralem.

Już wiecie, jaki związek mają fortepiany z Polską Ziemią? Niemcy, którzy umieją niszczyć konkurencję, zniszczyli zakład w bardzo przedniemieckiej i nawet przedgermańskiej Calisi, także zie­mię chcą tu zniszczyć, tak samo jak zniszczyli ją u siebie, sypiąc chemię tonami na hektar rocznie. Zatrudnią teraz do tego parobków z Ukrainy, bo od 1-go maja 2021 roku będą mogli nabyć tyle zie­mi, ile ich brak duszy zapragnie. A szczególnie brak słowiańskiej duszy. Usłużne związki zawodowe rolników już przygotowały ustawy o tak zwanym pomocniku rolnika, czyli czytajmy po polsku – pa­robku z Ukrainy – który będzie mógł tu być po ludzku traktowany, bo przecież wredni polscy nacjo­naliści tak źle ich zawsze traktowali. A Niemiec będzie właścicielem Polskiej Ziemi.

Z Bogiem.

Andrzej Marek Hendzel